Hər gün səhər tezdən quşların nəğməsinə oyanıb xoş xəyallara dalırdım. Bu gün isə küçük zingiltisinə ayılıb yağışın qəmli nəğməsini dinlədim və nədənsə mənə elə gəldi ki, göylər ağlayır.

Səslər axşamdan ağırlaşmış qəlbimi qaraltdı, fikirlərimi dolaşdırdı. Vəzifəsinə görə özünü ixtiyar sahibi sanan məmuru xatırlayaraq:

- Ay yazıq... – dedim.

Yağış yağarkən Təbiətin qoxuduğu nəmli ətri çox sevirdim. Pəncərəni açdım. Lakin, otağıma qoxu əvəzinə gecənin vahiməsi doldu. Vəhimədən və küçüyün zülm-zülüm ulamasından səhərəcən yata bilmədim.

Səhər dərsə getdim. Bir neçə saatdan sonra zəlzələ oldu. Hamı qorxa-qorxa yeni təkanların daha güclü ola biləcəyindən, elmin təbii fəlakətlər qarşısında gücsüz olduğundan danışırdı.

 Gecənin təəssuratından ayrılmadığımdan:

- Gecə Yaradan özü Təbiəti agah etmişdi. – dedim. - Təbiət sirlərini sevdiklərinə açır!

Qeybdən səs gəldi.

- Ey İNSANlar Tanrı sizi sevərək ən kamil varlıq kimi xəlq edib. Onu duymaq və anlamaq üçün qəlbinizi qoruyun, Təbəti sevin!